De maior quero ser asasino

En vez de facer una entrada de cada un, vouvos poñer nunha soa a dous asasinos galegos de lenda para que vexades o que se contaba antes E se vos digo que detrás de cada rostro se agocha un asasino despiadado e capaz de matar a calquera?Eu, ti, calquera persoa pode e é una asasina, o único que algúns non se esconden e o fan. Existe a teoría de que os asesinos nacen así, con ansias de matar, pero hai de todo. Existiron asasinos que atribuían os crímenes a voces que llos mandaban ou persoas creadas por elas mesmo para xustificarse.hai algunas que desenrolan problemas mentais e que sen querer facelo están obrigados a matar. Velaquí algú
ns asasinos de lendas galegas:

ARITZ RAMIRO PÉREZ, O Coco


Fillo de pai galego e de nai vasca, foi un asasino galego do século XIX según a lenda. Tiña un problema serio, a hidrocefalia , una enfermidade que consiste na acumulación de auga na cabeza e produce o agrandamento desta. A xente o chamaba "O coco" por iso e chegou a paranoiarse tanto que acabou por odiar a todo o mundo. Na aldea na que vivía o consideraban como un demo e marxinábano, e según algúns datos históricos podería ser pola zona de Pontedeume.Anos máis tarde, cando tería uns 16 empezou a matar gatos e outras alimañas, pero ninguén lle deu importancia. Había una rapaza que lle gustaba e cando foi a decirlle se quería saír con el e ante a negativa de esta, estrangulouna e levouna para o cortello da casa onde a descuartizou e deulla de comer aos porcos para que non quedaran probas. Ante a subida de adrenalina deste acto, seguíu facendo o mal, violando mulleres,roubando e matando. O único que se sabía era que levaba roupa escura e que tiña una gran cabeza. Obviamente a xente do pobo acusou a Aritz destes actos e prendéronno. Foi levado ante a lei e acusado de todo. O resultado foi a pena de morte e cando o levaban para matalo, mordeu a un garda e coa arma de este disparou ao outro co que fuxíu e nunca máis se soupo de el. Tanto foi o medo que tivo o pobo que para asustar á xente dicían que o coco volvería se andaban pola noite sós e por camiños desertos ou se non durmían cando se lles mandaban. De esta lenda naceu a historia do coco que todo o mundo coñece hoxe en día e que tanto medo nos dá.

ANTONIO LÓPEZ SÁEZ . O home da chanfaina

O seguinte asasino é peculiar posto que foi moi intelixente e astuto, vos recomendo que para lelo
non almorzárades moito.
Este home era de pobo ,en pleno século XX, e con todo iso da revolución industrial marchou cara una cidade en auxe, Ferrol. Según a lenda , vivía na zona alta, en Canido e proximidades. Os seus país foran carniceiros de tradición e el seguíu esa tradición.O único que pasaba era que lle faltaba un dedo na man dereita por que de cativo o cortou durante a chanfaina da casa e desenrolou una personalidade múltiple, que cando lle dicían a palabra "chanfaina" volvíase tolo e pasaba a ser a súa cara oposta que mataba e facía de todo coas persoas que o enrabetaron.
Segundo a lenda, un día estaba atendendo a un veciño cando de pronto...
- Hola Toño.
-Boas Xesús.
-Ponme... medio kilo de panceta, media ducia de rabos e 200 gramos de unto.
-6 rabos? E logo tes comida familiar ou que?
-Non,non.É que me gustan moito e así os gardo para varios días, que este ano non fixen chanfaina e...
Nada máis rematar de dicir a palabra, Antonio xirouse e có coitelo de cortar a panceta do porco cortoulle o pescozo con tal forza que a cabeza rodou polo chan e antes de que o corpo caera apuñalouno varias veces. Levouno á parte de atrás, desnudouno e cortoulle o membro viril.
-Tanto rabo para isto, pfff.... , se tanto che gusta xa verás.
Meteuno na gorxa do tal Xesús e cortoulle un dedo, símbolo de que o asasinara él.
Despóis de calmarse e ver a desfeita que fixo envolveuno nunha tea vella e tirouno á ría de Ferrol.
Tempo despóis a xente déuse conta da súa falta e de que nunha vila de alí cerca houbera desaparicións similares, aínda que cesaran. Todo o que sabemos desta lenda é grazas a una suposta carta que deixou Antonio e que explicaba o seu problema, da xente que matara pero dicía que non se acordaba do acto en si. pero que fora el.