Ermitas Piñeiro era a muller de Morocho, e non defendía a guerra nin ao bando comunista.Faleceu pouco despois que meu avó por pena, iso si que é amor e non o de agora co divorcio e tanta merda.Pero o que a caracterizaba era o seu temple e a súa capacidade para facer as cousas, era capaz de facer a cama,cociñar e ordeñar as vacas sen nervios e de manera perfecta.Non falaba moito, por que xa estaba acostumada a súa época de non poder discutir,opinar...Non digo que meu avó a maltratase,ao contario, a apoyaba, o digo pola situación do estado e nada de violencia de xénero.
Gracias a ela meu avó non foi a guerra e permitiu que siguese en Meirás, na casa coa familia.
A súa actitude e mais a de Morocho forxaron o carácter dos seus fillos, do que o meu pai é o máis novo con cincuenta anos...
Ten meu pai temperamento e cabeza fría á vez,sabendo pensar en cada momento o mellor, cuns valores da vida detrminantes na vida e os seus irmáns tamén, algúns máis que outros, claramente.
No hay comentarios:
Publicar un comentario