Peripecias Mariñeiras de Morocho

O meu avó Morocho era un namorado da mar,xa que se criou nunha terra de mariñeiros,Meirás, non confundir co Pazo de Meirás no que Franco pasaba os veráns.A súa casa era grande,tiña o sitio para o gando e para toda a familia.
Casa Morocho
Houbo unha vez que tiña pensado marchar e emigrar cara América para poder soster á familia e aportar cartos.Levantouse cedo para non despertar aos fillos por que non quería despedirse e chorar, non estaba afeito a iso.Despertou coa que fora a súa muller de toda a vida,dende raparigos xa e axudoulle a rematar de facer a maleta,escasa pero con demasiados recordos de Dios.Á hora xa estaba embarcando en Coruña xunto con outras persoas camiño dunha terra mellor supostamente.Estaba xa no barco-cruceiro cando escoitou que outro barco afundírase o "Aldecoa" frente a África, e el o entendeu como que o podía perder todo e a todos e non  embarcou, fuxiu dando golpes e patadas, pero xa era tarde, o navío saíra do embarcadoiro e estaba a unha milla de distancia.Preguntou cando podería baixar e voltar e os responsables ao mando alucinaban.

Dixéronlle que ata que chegaran ás Américas nada, e el cagándose na leite que mamaron deuse á volta.Esperou un par de días con gañas de saír daquela pocilga e cando chegaron foi o primeiro en saír e o primeiro en querer voltar.Preguntou aos de alí se o podían levar ou canto lle costaría, e ao dicir que era español poñíanlle escusas.Non sabía o que facer e para aforrar os cartos por si acaso,durmíu á tempeire.Ao final pensou en obter unha barquiña de madeira e remar cara a súa familia, pero se era un só cansaríase rápido e quedaría á deriva, polo que había que buscar a outro.

Preguntou primeiro aos españois do barco que estiveran con el e o tomaban a mal por que non querían pensar nos seus fogares e mulleres e recibíu palizas.Optou por preguntar á xente local da zona por se alguén quería acompañalo pero todo eran negativas e ao final decidíu infiltrarse nun cargueiro ou algo polo estilo.

Despois dunha semana de espera apareceu a oportunidade e non a desaproveitou,era un barco de mercadorías que transportaba especias e aloxouse nun recuncho do almacén,tapado cunha manta para que o viran o menos posible,Durou así tres días e dúas noites,aproveitando algunha cousa que había por alí.Deixouno no porto de Vigo e aínda que pareza incrible,camiñou dende Vigo cara Meirás,a ratos a pé a ratos en carro de alguén que o axudaba, ao final despois dun mes sen saber nada del, voltou a casa como se nada, cun sorriso na boca de orella a orella e sabendo o que quería,quedar coa familia pasase o que pasase.Esta historia cóntase na familia todos os anos, recordando a súa figura e as súas cousas,que eran algunhas impensables.

Morocho,o avó patriota

Morocho Dopico foi o meu avó paterno,gran señor que nos deixou cando aínda era cativiño eu,pero teño recordos,algúns vagos,da súa persoa e historias del.O que recordo del é un anciano cun sorriso na boca e de costumes, de comer a unha hora e de botar a partida dos domingos.Un home feito e dereito dos que xa non quedan,un home con principios e ideais.Detrás dese comportamento tan xenuino cabe destacar un militar que sinte as cores da bandeira e que a defende.
Non era "facha" como algúns cretinos cren, por que para empezar os fachas son os actualmente remingados ou "pijos" en castelán.Os patriotas eran os que se levantaban antes que o sol para traballar no campo manualmente,manchándose, e que se acostaban á noite rendidos.Eran os que limpaban a carne e o peixe sen guantes,en fin os que facían as cousas e levantaban o país.
Os fachas eran peores por que dicían "eu iso non o fago que non me gusta ou me ensucio",e falando en  castelán por suposto.El era patriota de verdade.
Non loitou na guerra en principio por que en Galicia non houbo guerra e por que non podía permitirse abandoar a unha muller e doce fillos a súa sorte,sen ensinarlles como traballar no campo para sobrevivir, pero el apoiaba aos comunistas alabándoos e facendo todo o que podía.

Ermitas,a súper-avoa

Ermitas Piñeiro era a muller de Morocho, e non defendía a guerra nin ao bando comunista.Faleceu pouco despois que meu avó por pena, iso si que é amor e non o de agora co divorcio e tanta merda.Pero o que a caracterizaba era o seu temple e a súa capacidade para facer as cousas, era capaz de facer a cama,cociñar e ordeñar as vacas sen nervios e de manera perfecta.Non falaba moito, por que xa estaba acostumada a súa época de non poder discutir,opinar...Non digo que meu avó a maltratase,ao contario, a apoyaba, o digo pola situación do estado e nada de violencia de xénero.
Gracias a ela meu avó non foi a guerra e permitiu que siguese en Meirás, na casa coa familia.
A súa actitude e mais a de Morocho forxaron o carácter dos seus fillos, do que o meu pai é o máis novo con cincuenta anos...

Ten meu pai temperamento e cabeza fría á vez,sabendo pensar en cada momento o mellor, cuns valores da vida detrminantes na vida e os seus irmáns tamén, algúns máis que outros, claramente.

Halloween ou Samaín?

Esa é cuestión,como chamarías ao 31 de outubro? É o mesmo? Pois si, é o mesmo.A principal diferencia entre unha e outra é o carácter que se lle da, o Halloween americano ten máis motivos económicos e financieiros que os motivos de festa e enxebre do Samaín.Ademais o Halloween ten trazos de varias festas xuntas, como o entroido e o día dos defuntos.A noite de Samaín era a única do ano na que os difuntos podían reencontrarse cos vivos.Considerábase un sacrilexio non asistir á misa dos defuntos ou á de "cabo de ano"

Esta festa está moi arraigada en Galicia, xa que é unha comunidade moi máxica e supersticiosa, coa Santa Compaña, as mouras...
As manifestacións da festa co nome de Samaín proveñen de xente como Otero Pedrayo, que explicaba que en Irlanda bebían da fonte do esquezemento,pero o seu inicio o ten na cultura celta.Aínda que a persoa que re-descubriu esta festa tan querida en Galicia é Rafael López Loureiro,que comprobou que existía en Galicia ata menos de fai trinta anos.Tamén fixo que se recobrara a "procesión das ánimas" na que os mozos xoves da villa saían descalzos pola rúa portando un candí lembrando á Santa Compaña.

Antaño na época celta en vez de cabazas usábanse caaveiras baleiras para que os demos non se acercaran.Posteriormente usábanse nabos e finalmente cabazas,xa que era do que máis abundaba en cada época.A típica frase de "truco ou trato" ten o seu significado, e é que os celtas deixaban doces nas portas para manter contentos aos demos e espíritos malignos.
Tamén era típico que os druidas utilizaran o xogo da mazá para saber quen sería o primeiro en casar no pobo, e hoxe é un dos xogos típicos da festa.Nesta noite os druidas achegábanse ata os bosques para recoller muérdago cunha foz especial para a relixiosidade;era de ouro.Cando volvían elaboraban pócimas para obter pronósticos como casamentos,a morte...

Como sacar unha fotografía?

Pode parecer absurdo, pero case ninguén sabe.Non é únicamente coller unha cámara ou teléfono e darlle ao botón.Hai que ter en conta o horizonte,a distancia da persoa respeto ao centro da cámara...
Por difícil que pareza,existen truquiños para saber sacar fotos coma os grandes,ao estilo de Gabriel Tizón, por exemplo, fotógrafo galego de grande prestixio europeo.É un dos mellores fotógrafos do mundo, estivo prácticamente en tódolos continentes traballando con refuxiados,fauna...Pero volvendo ao tema das fotos, cos seguintes trucos poderás ver a diferencia entre unha foto que facemos calquera e unha boa foto.
Imaxina que divides o plano da cámara en seis partes iguais.

- Por exemplo, a línea do horizonte non debe estar no medio xusto.

Se está no medio choca un pouco por que centras a túa atención sobre iso únicamente.

Se a linea do horizonte está máis baixa ou alta queda mellor por que ves toda a fotografía.

-Se lle sacas unha foto a túa moza ou mozo, é mellor que se poña fora dos cadrados do centro, aínda que insista pra saír.

-Se lle sacas unha foto a alguén cun fondo, é mellor que o fondo sexa branco ou unha cor uniforme para que destaque coas cores da roupa e complementos nada máis vela.

Son poucos consellos aínda que prácticos, se dubidas proba a facelo e poderás ter fotos como as de Gabriel Tizón.

 Contraste con el fondo

 La línea de fondo no está en el medio.

Vida romana

Cando pensamos en romanos, pensamos en xente en taparrabos con cascos loitando corpo a corpo e matando xente, como nos contan nas pelis,pero é mentira.Para empezar nos coliseos,anfiteatros... ou sitios onde se producían non había este tipo de enfrentamentos a vida ou morte, había espectáculos como carreras de cabalos, que eran os máis populares e circos.É certo que habia xente así,os guerreiros, pero non loitaban ata morrer excepto algún que outro caso.Tamén había curandeiros,que eran os que facían as pocións, as cataplasmas para curar feridas...Tamén había gandeiros,agricultores, filósofos...Era unha sociedade diferenciada de clases, con escravos incluídos,onde o prestixio dábache o poder de ser libre ou non.

Cando chegaron á península no século III A.C,introduciron moitísimos cambios e avances.
Imaxina que eres unha persoa da época,pero non do imperio romano, e que queres ir á cidade de Lucus Augusti, unha das máis importantes galegas.Ao empezar a viaxe empezas camiñando polos camiños de terra e grava,ata que atopas as primeiras calzadas que construiron os romanos, que cruzaban a peninsula de norte a sur e de leste a oeste.Podíase camiñar perfectamente, xa que eran de metro e medio de grosor.Grazas a estas calzadas, facilitáronse o transporte de mercadorías en carromatos,Cada mil pasos, mas o menos 1480 metros, se colocaba un miliarium, que indicaba la distancia entre poblaciones

A medida que segues camiñando cara á cidade,ves unhas murallas de pedra que rodean a cidade, non sabes o que son ou se teñen algún significado, xa que nós viviamos nos castros, onde as nosas"murallas" eran de terra.Cando entras á cidade,observas que a xente non fala a mesma lingua ca ti,falan o latín.Ao largo dos séculos todo o mundo o aprenderá a falar,xa que é a lingua oficial do imperio, e as linguas propias de cada sitio quedarán retrinxidas ao fala popular ou á súa desaparicón.
Despois de tal camiñata,queres comer algo, pero como non tes moitos cartos, pides o máis barato, unha hamburguesa.Estas hamburguesas eran simplemente pan con carne, e todo o que se lle podía meter.Unha cousa que se comía moito era a salsa garum, feita con tripas de pescado, aceite... deixandoa fermentar e así obtíase unha salsa que facía perdurar a comida moito tempo e dáballe sabor.Nas cidades romanas podías facer todo canto quixeras,tiñan casas de citas, saunas onde relaxarse,mercados... As saunas e sitios termais eran moi populares,era un edificio cun burato por onde meterse arrastrándose, para que o vapor non saíse en grandes cantidades, e dentro era xa un espazo aberto onde sentarse a disfrutar.Cando querías saír volvías a arrastrarte polo burato e alí tiñas unha zona con auga fría.

Se despois querías dar una paseo, había dous camiños que cruzaban a cidade de norte a sur de leste a oeste, que se cruzaban nun punto, que era o máis importante da cidade.

Despois de comer,tes ganas de ir ao baño e cada pouco tempo encontrabas as letrinas ou baños públicos.Do primeiro do que te decatas é da hixiene que ten, grazas ás cañerías que inventan para manteñer limpo e fresco o sitio. Costaba aproximadamente 50 céntimos de euro actualmente e dábanche un pau cun pano húmido para limparte e despois tirabas o pano polo retrete, o pau reutilizábase.Non había separadores nin portas en cada letrina e estaban todos xuntos.Como aínda é temprano aproveitas para facer turismo e decátaste que podes facer moitas cousas,tes circos,bibliotecas,burdeles...

Unha característica das cidades romanas é que por dentro das casas estaba pintado,grazas a investigacións na cidade de Pompeia, que foi arrasada por unha erupción volcánica e a cidade  quedou tal e como estaba.Outro dato curioso é que tiñan unha especie de "graffitis" nas casas, podían ser de varios tipos. do tipo de se vende ou alquila esta propiedade, ou do estilo de manolito fornicou con pepito... ou do estilo de morreu menganito

E despois de ver todo o que ten a cidade decides quedarte e así foi como os romanos conquistaron prácticamente toda a península, a excepción de algunha loita pero dende logo non é como nos contan de loitas sangrentas etc, maís ben é como Estados Unidos na actualidade, non conquista pero ofrece cousas que fan que che replantees onde queres estar e así pouco a pouco conquistaron o mundo durante os séculos.

Lendas Mouras

En Galicia son moi comúns as lendas de mouros e mouras.O término "mouro".según se cre, provén da palabra ouro,xa que como vivían no subsolo ,dependendo da zona afirmaban que extraían ouro e pedras preciosas.Eran considerados paganos ou "non bautizados",xa que a influencia da Igrexa era moi forte.Os mouros nalgúns casos eran de pel oscura,como significado de allea á terra galega, mentres que as mouras eran pelirroxas,xa que de aquela o rubio usábase para designar a cor pelirroxa e de pel branca.Soían ser de cabelos louros,negros ou brancos, dependendo da zona da lenda e ollos azuis

Este tipo de lendas ten lugar na época pre-rrománicA figura dos mouros era utilizada tamén para explicar a orixe de castros,mámoas... como se hoxe fora Deus....Soen emerxer do subsolo,de manantiais e lugares fantásticos a mostrar o seu ouro, e a buscar un príncipe ou cabaleiro que sea digno de compartir o botín.As mouras lles propoñen un desafío ou proba onde teñen que demostrar o seu valor.
Na comarca do Val. en Narón,representan esta lenda na noite de San Xoán.
Existen dous tipos de mouras, as más coñecidas que so nas que se peinan o longo cabelo cun peine de ouro e as que poden voar e cargan grandes rocas, que serian pedras megalíticas e que ao mesmo tempo levan a un neno ou nena en brazos ou tamén hilan cunha rouca
As primeiras, según contan as lendas,pide un favor a un rapaz ou rapaza e a cambio este obtén un presente.Varían dende atopar piollos a cambio de xemas preciosas ou darlle un bico cando está transformanda en serpe a cambio de pasar a vida co seu fermoso ser.
As segundas representan á madre natureza e explican as construcións megalíticas,como mámoas, dólmens...Este tipo de mouras teñen lendas por toda Europa.

Destrozamentos culturais

No municipio ourensán de San Cristovo de Cea, existe un xacemento arqueolóxico de máis de 6000 anos. Trátase dunha tumba colectiva, coñecida como mámoa.As mámoas son tumbas,que se forman xuntando pedras e terra para tapala, e teñen forma circular..Son propias do Neolítico e polo tanto dos castrexos da época.O dolmen é outra estructura megalítica,formada por dúas grandes rochas verticais que suxeitan unha en horizontal e estaban tapadas con terra tamén.Galicia é o lugar do mundo con máis monumentos megalíticos,xa que a cultura castrexa foi moi activa no noroeste peninsular.

Nalgunhas rexións galegas seguen mantendose elementos castrexos como utensilios,(sacho,carro...) xa que existe moita xente que se adique á gandería e agricultura.Recentemente  construiron un merendeiro encima de tal xacemento.Esta construcción fixo danos irreversibles na losa de granito que formaba a cámara sepulcral.Isto ha causado grandes revoltas e suscitado moitos comentarios, ademáis de parodias.Esta "reforma" creou moito debate sobre a cultura galega e o que se sabe dela, pensar que nin os propios galegos saben o que teñen é irónico.Moita xente estranxeira sabe máis por cultura cosas de Galicia, máis que os propios galegos en si.
O seguinte enlace é dun vídeo no que se explica brevemente como se forma un dolmen e do afortunados que somos de ter tantos.
https://www.youtube.com/watch?v=8tK1LXZ5ML4

Presentación

Buenos días, esta primera entrada es para presentarme y explicar en que va a consistir mi blog,principalmente sera un blog para informarse de premisas gallegas.Posteriormente tratare mas temas, si alguien quiere que hable de algo en particular, que lo comente.Esto es todo por el momento.